CZARNA MADONNA. | REMIGIUSZ MRÓZ

Znowu Remigiusz Mróz. Jak można zauważyć jestem wierną fanką tego autora i mimo kilku moich małych rozczarowań i tak zawsze czekam na kolejną powieść spod jego pióra. 

Tym razem mamy do czynienia z horrorem, czyli pierwszą tego rodzaju tematyką u Remigiusza Mroza. Głównym bohaterem tej powieści jest Filip Szumski, były ksiądz, który dla miłości swojego życia porzucił sutannę i koloratkę. Poznajemy go w momencie, kiedy razem z narzeczoną szykują się do przedślubnej podróży do Jerozolimy. Jednak szereg nieoczekiwanych zdarzeń sprawia, że do samolotu wsiada tylko Aneta - ukochana głównego bohatera. Maszyna irlandzkich linii lotniczych miała wylądować w Tel Awiwie w nocy jednak się tam nie pojawiła, co więcej utracono z załogą jakikolwiek kontakt. Nic nie wskazuje na to, aby samolot się rozbił czy doszło do zamachu terrorystycznego. Maszyna po prostu zniknęła. 

Na początku Filip wierzy w to, że samolot i ludzie znajdujący się na jego pokładzie odnajdą się. Kiedy jednak Szumski zaczyna się godzić z tym, że już nigdy nie zobaczy swojej narzeczonej wtedy kontakt z zaginioną maszyną zostaje przywrócony. Sygnały dochodziły z różnych zakątków świata. Główny bohater zaczyna głębiej wdrażać się w tę całą historię i doszukuje się przeróżnych szczegółów na temat tej całej sytuacji. Odkrywa szokujące powiązania z jedną z wcześniejszych katastrof. Czyżby ten scenariusz miał się powtórzyć? 

Przyznam szczerze, że sięgając po tę lekturę już byłam przerażona. Lubię sięgać po horrory jednak zawsze przerażają mnie one bardziej niż innych z tego względu, że moja wyobraźnia nie zna granic. Muszę tu jednak przyznać, że początek tej książki baaardzo mnie wynudził i lekko mnie zawiódł. Jednak od  połowy tej historii żałowałam, że czytałam ją wieczorami, bo właśnie od tego momentu zaczęły dziać się jak dla mnie straszne rzeczy przez co bałam się po prostu zasnąć. Odkąd pamiętam zawsze bałam się działów z tematyki religijnej dotyczących egzorcyzmów, nawiedzeń, sił nadprzyrodzonych, dlatego przeważnie ich unikam mimo też, że mnie one ciekawią, jednak teraz nie mogłam tego zrobić, bo jak wcześniej wspomniałam uwielbiam książki Remigiusza Mroza. 

Tak jak wyżej wspomniałam autentycznie się bałam jednak nie mogę napisać, że książka mnie zachwyciła. Jak dla mnie była taka sobie. Co prawda jako horror przeraziła mnie i w tym aspekcie spełniła swoją rolę, ale czegoś mi jednak w niej brakowało i w sumie sama do końca nie umiem odpowiedzieć czego... 

O ile o całej fabule i zarysie lektury nie mogę powiedzieć, że było źle, tak bohaterowie byli dla mnie tacy nijacy, płascy. Nie wzbudzili oni we mnie żadnych uczuć, emocji. Nie mogę o nich napisać, że ich polubiłam, ale też nie napiszę, że ich nie polubiłam. Byli oni dla mnie tacy neutralni, obojętni, bezpodmiotowi. Przy horrorze oczekiwałam, że zapamiętam te postaci na długo, a tak się niestety nie stało.

Nie mogę jednak pominąć tego, że Mróz bardzo przyłożył się do każdego szczegółu jeżeli chodzi o przeróżne i częste nawiązania do Biblii. Były one bardzo szczegółowe, ale też nie zbyt "nachalne" tak, aby osoba nie lubiąca tematyki religijnej mogła powiedzieć, że tej lektury nie przeczyta. Moim zdaniem właśnie te nawiązania były ogromnym plusem tej książki. Mróz odkrywa tajemnice Starego i Nowego Testamentu, które mogą przerazić, a nieraz i zaskoczyć czytelnika. 

Mimo kilku rzeczy, które nie spodobały mi się w tej pozycji, chociażby zakończenie, które dla mnie było lekko naciągane i przerysowane, uważam, że nie skreślają jej one z listy "lektur do przeczytania".  Sądzę, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie, każdy odczuje dreszczyk emocji. 

Mróz w tej powieści połączył tematykę ważną, czyli religijną, z której nie można żartować i w żaden sposób tego nie zrobił z tematyką rozrywkową, która sprawia, że ta książka staje się przystępniejsza dla przeciętnego czytelnika. Według mnie w tej powieści odkrywamy nowego Mroza, którego wcześniej nie poznaliśmy.