DRZEWO MIGDAŁOWE. | Michelle Cohen Corasanti

Historia chłopca pokazująca, że w życiu każdego człowieka nie ma żadnych barier i blokad. Chyba, że on sam sobie je postawi. Wszystko jest do pokonania. 

"Wiem, że będąc gotowym na porażkę, można osiągnąć coś wielkiego."

Ahmad to dwunastoletni chłopiec - Palestyńczyk, który w dniu swoich urodzin przeżywa największy koszmar w życiu. Jego młodsza siostra ginie, ojciec trafia do więzienia i to z winy głównego bohatera, a cała rodzina ląduje na bruku, ponieważ izraelskie wojsko konfiskuje ich cały majątek. Chłopiec, a właściwie dziecko staje się odpowiedzialne za byt swoich najbliższych, a przy okazji musi zadbać o własną przyszłość. Ahmad jest nad wyraz uzdolniony matematycznie. Matematyka nie ma przed nim żadnych tajemnic. Jego nauczyciel widzi w nim ogromny potencjał i kieruje go, aby ten nie zatracił tak ogromnego talentu. Ahmad staje przed wyborem: opiekować się rodziną czy walczyć o własne marzenia?

"Miarą sukcesu nie jest to, ile niepowodzeń nas spotyka, ale to, w jaki sposób na nie reagujemy."

Początkowo chłopiec chcąc ustabilizować życie i przyszłość swojej rodziny podejmuje ciężką pracę. Jego śladem idzie brat, który na budowie ulega poważnemu wypadkowi uniemożliwiając mu dalszy zarobek i prawidłowe funkcjonowanie. Abbas staje się uzależniony w każdej czynności życiowej od drugiego człowieka, przez co staje się żądny zemsty, co w późniejszym życiu doprowadza go do zguby.  Z czasem Ahmad przestaje chodzić do szkoły, a co za tym idzie - zaniedbuje również lekcje matematyki. Zaczyna to niepokoić jego nauczyciela, który próbuje go przekonać do rozwijania swoich umiejętności i wzięcia udziału w konkursie, w którym główną nagrodą jest indeks otwierający drzwi w dalszej edukacji. Jedynym człowiekiem, który wspiera już nastolatka jest jego ojciec, który mimo ciężkich i nieludzkich warunków w więzieniu cały czas żyje myślą, że jeszcze będzie miał szansę na normalne życie ze swoją rodziną. I tak naprawdę to dzięki niemu, jego wsparciu i wierze Ahmad decyduje się na udział w konkursie.

 „Dobre rzeczy utrudniają wybór, ale złe rzeczy nie pozostawiają nam wyboru.”

Młodzieniec nie ma sobie równych, zwycięża, a droga do prawdziwego rozwoju staje przed nim otworem. Chłopak znów musi wybierać. Rodzina mu tego nie ułatwia, ponieważ jest przeciwna nauce i jego wyjazdowi na studia. Jednak ojciec, który jest jego autorytetem namawia go do dalszego samorozwoju. Prosi go, aby uczył się dla niego. Ahmad postanawia wyjechać na studia, a całe otrzymane stypendium wysyła na życie swoim bliskim. Mimo przeciwności, które spotyka na swojej drodze – odnajduje prawdziwe szczęście, przyjaźń, a co najważniejsze – pierwszą i jedyną miłość. 

"Nigdy nie chciałem się w Tobie zakochać, ale nie miałem wyboru. Bóg stworzył Cię specjalnie dla mnie."

Przyznam szczerze, że miałam ogromną blokadę przed sięgnięciem po tę książkę. Długo leżała ona na mojej półce i czekała na swoją kolej, która nigdy nie nadchodziła. Jednak kiedy przeczytała ją moja mama i powiedziała, że tę lekturę trzeba przeczytać – musiałam to zrobić. Dzieciństwo Ahmada – chłopca, przed którym świat staje otworem przypada na okres wojny między Palestyną, a Izraelem. Myślę, że to był główny powód moich obaw. Bałam się, że książka będzie pełna ideologii i polityki, co sprawi, że historia chłopca zejdzie na drugi plan. Całe szczęście tak się nie stało. 

Już od początku autorka szokuje opisując jak trudne jest dzieciństwo i życie w kraju ogarniętym wojną i nieporozumieniami. Jednak „Drzewo migdałowe” jest wyjątkową pozycją, ponieważ oprócz pesymistycznych wizji lektura niesie prawdziwe przesłanie, daje nadzieję na lepsze jutro i skłania do refleksji na temat ludzkiego życia. Michelle Cohen Corasanti kreując swoje postaci skupia uwagę na tym, że w obliczu wojny ludzie przyjmują różne postawy - bierność, wrogość, ale i wola walki i bohaterstwo. Corasanti udowadnia, że każdy człowiek może, jeśli tylko chcę pokonać własne słabości, a jedynymi barierami w jego życiu są te, które sam przed sobą postawił. „Drzewo migdałowe” to lektura traktująca o tym, że w życiu człowieka nie ma żadnych granic, których nie można pokonać. Historia Ahmada pokazuje, że mimo braku wsparcia najbliższych, dogodnych warunków można i tak osiągnąć prawdziwy sukces. Nie tylko pod postacią przyjaciela czy miłości, ale również można stać się człowiekiem, który jest autorytetem dla innych, a co więcej niesie nadzieję na lepsze jutro nie tylko swoim bliskim, ale i ogarniętej wojną ojczyźnie. 

„Przekonałem się, że w życiu liczy się nie to, co nam się przytrafia, ale to jak na te zdarzenia reagujemy.”

Ciężko mi się piszę o tak pięknej, wzruszającej i dającej do myślenia książce. Bohaterowie są świetnie wykreowani. Żaden nie był irytujący i infantylny. Każde ich zachowanie było uzasadnione trwającą wojną, a jak wiemy odciska ona piętno w umyśle i duszy człowieka. Każdy ma swój sposób na odreagowanie na daną sytuację, a autorka prowadzi historię w tę stroną aby czytelnik mógł bez problemu zrozumieć postawę danej postaci i to dlaczego ona się tak zachowuje. Myślę, że kolejnym kluczowym elementem powyższej historii jest język, który mimo poruszanej tematyki jest prosty i zrozumiały, dzięki czemu czytelnik „nie męczy się” przy czytaniu powyższej pozycji. 

Podsumowując – po prostu to przeczytajcie. Uważam, że jest to książka, która otwiera oczy człowiekowi. Pokazuje mu, że nie ma rzeczy nie do pokonania. A przede wszystkim nie ma usprawiedliwienia na bierność w życiu. Już nie chodzi mi o ekstremalne sytuacje jak np. wojna, ale podstawowe czynności w życiu człowieka. Wszystko da się zrobić. Najgorszymi granicami w życiu każdego z nas są te, które sami przed sobą postawiliśmy.